Seguro que algunha vez oíchedes falar de “5Talegos” ou “Dios Ke Te Crew” sobretodo se es de Ordes. Pois ben, un dos seus integrantes acaba de sacar o seu primeiro LP titulado “Chuvia Ácida” e quixemos profundizar máis neste traballo. Xa sabedes de quen se trata? Estamos a falar, por suposto, de Sokram, quen estará, por certo, o próximo 18 de abril en Ordes e o 22 de maio en Lugo presentando a súa “Chuvia Ácida”. E nós, entre concerto e concerto, roubámoslle un chisquiño de tempo para que poidades coñecelo un pouco máis.
“Temos que ser libres e temos que poder ser críticos á hora de crear, sen medo a represalias, leis mordazas, prexuízos sociais ou culturais e exercer, defender e esixir os nosos dereitos”
Fotografía: Úrsula Prego
Sokram, despois de ser integrante de “5Talegos” e “Dios Ke Te Crew” chega o teu primeiro LP en solitario titulado “Chuvia ácida”. Que diferencia de estilo encontras entre a túa carreira en solitario e a túa carreira como integrante destes grupos?
Neste disco quixen esplallarme e facer o que me apetecía, que era probar cousas distintas, tanto a nivel de temáticas como no plano musical e penso que ao final quedounos un traballo bastante variado nese sentido. Dentro dunha clave hip hop tentamos embadurnarnos e pintar con cores e técnicas distintas.
Hai temas funk, hai temas máis hardcore, algún con tintes dancehall, outros con máis bass e máis electrónicos… como di o mestre Chuck Norris, pídechas o corpo! Experimentar con distintos rexistros vocais e con estilos e atmósferas dispares porque cada temática ten un sentimento e precisa unha paisaxe distinta. E nesa liña é na que estou traballando cada vez máis, tamén nos directos coa banda que levo, que somos Mou nos aparatos, Santino na guitarra e eu na voz. De feito, estamos compoñendo novos temas, remexendo algúns do disco, experimentando…os tiros van por ahí.
Encántame mesturar electrónica e rap con funk, rock&roll, blues, psicodelia, hardcore.. e estámolo trasladando ao directo levando o bolo cara unha subida de adrenalina.
Viaxemos un momento ao pasado, aos inicios de Sokram… Como comezaches no mundo do rap?
Realmente comecei tentando bailar break dance, despois case a un tempo facendo rap e pintando graffiti, digamos, ortodoxo (letras). Cando me din conta de que o break era un baile ou un deporte de alta competición e que eu era demasiado vago e mierdecillas pra ter futuro, decidín adicarme ás outras dúas opcións.
No 97 foron os primeiros concertos de “5Talegos”, que o formábamos Fredy (aka Croma), Senhorito Sinho Sinhori, Mou, Dj Murdock e máis eu. Tocabamos en garaxes, festas privadas, salas, festivais, sound systems, raves… Despois chegou “Dios ke te Crew” e con el os LPs, os concertos en salas, máis festivais, máis grandes e con máis públicos etc… e ata agora. Eu sempre fixen os meus temas propios e dende os inicios tiven en mente sacar os meus traballos en solitario pero non foi ata agora que me puxen en serio. E por fin neste último ano centrámonos Mou e eu, encerrámonos en Rapapoulo estudio, démoslle o empuxe final.
Sempre que encendo a radio escoito moito pop e pouco rap. A que crees que é debido?
Habería que preguntarllo aos que teñen a batuta. Dende logo, non é porque non haxa rap de calidade. Básicamente creo que non interesa e ademáis creo que nos teñen miedito e que non queren que as súas fillas se líen con rapers. Esto é o máis importante (risas) o cal, vendo como está o panorama do rap en España actualmente (putas, drogas, pipas e espumeo) tampouco me estraña (sen risas).
Fai pouco, a Xunta pagou 302.500 euros a Universal, a productora do videoclip “De Noche y de Día” de Enrique Iglesias que foi grabado en Galicia. Cantos grupos galegos poderían grabar o seu videoclip con eses cartos?
Facendo unha complexa operación matemática…se lle poñemos a 3000 pavos por video, por exemplo, que con esa pasta xa se pode producir algo decente e con salarios dignos, poderíanse facer 100 videos para 100 grupos distintos. Está claro que o amigo Habichuela da Galiña Azul non cre necesario ésto. A verdade é que ver a día de hoxe como se rin de nos faime moitísima gracia ao tempo que me dan ganas de destruir, defecar e vomitar. Algo así como unha risa esquizorracional que me sulibella ata un éxtase de indiferencia diferente diferenciada blablablá…
Por outro lado tampouco me sorprenden estas cousas, somos uns fodidos cracks facendo o pailán, véxase o capítulo “Cidade da Cultura de Galicia”… O monas de Enrique Iglesias e o seu video para ghañans que consumen auténtica shit masticada e masticable non lle chega á suela dos zapatos a este monumento cultural ao despilfarro da pasta pública. Unha auténtica gañanada. Premium da era Fraga coa que partirse o ojete dos galegos para a posteridade.. Quítome o sombreiro! Enriquitos a min!!… que dirá Iribarne dende o outro barrio.
“Chuvia Ácida é un proxecto moi reivindicativo onde non te cortas a hora de dicir o que pensas como en “Risas pra as choras” “Vacas” ou “Lobbyshomes”. De entre tódalas noticias que podes ver e escoitar nos medios actualmente…cal é a que máis te indigna? A que máis che revolve o estómago?
Sí, xa que o dis, venme á cabeza que nunha canción digo: “e ainda que non me corto, quédome corto…” Sí, a verdade non me corto e creo que é unha obriga como cidadán e como artista. Temos que ser libres e temos que poder ser críticos á hora de crear, sen medo a represalias, leis mordazas, prexuízos sociais ou culturais e exercer, defender e esixir os nosos dereitos. Se non “apaga y vámonos”.
Sobre a pregunta, máis ben é como vivir nunha nausea constante non.. Como vivir nun gran vertedeiro no que é moi difícil ulir ben. Ainda que te duches cada 5 minutos a peste pégaseche na roupa e na pel e non hai cristofer que se quite o cheiro fedento á podredume que está por todos lados. É unha pregunta moi difícil! Non sei que respostar pero como digo en “Risas para as choras”, o que fago habitualmente e partirme o cú en ves de sulfurarme demasiado, é unha técnica de autoprotección que estou perfeccionando, porque se me deixo levar pola indignación xa estaría no caldeiro seguramente.
Sen embargo, non todo é música na túa vida. Sabemos que es un artista polifacético e entre as diversas disciplinas que dominas está o graffiti. Sokram, confesa, que foi primeiro, o graffiti ou o rap?
(Risas) Si, bueno, a día de hoxe xa non lle chamaría graffiti ao que fago porque realmente non o é para min, refírome ao graffiti hiphop ortodoxo que lle podríamos chamar, é dicir, poñer letras e escribir o teu nome. Ainda que ás veces cando me da a neura fágoo e pasoo moi ben.
Hoxe en día, o que fago na rúa é outra historia. Tento ir máis alá e dicir máis que “heei Sokram estivo aquí”. Tamén tento facer confluir os distintos coñecementos que fun aprendendo e desenrolando ao longo da miña traxectoria laboral e artistica. Por exemplo, gústame combinar o deseño gráfico, a ilustración vectorial, o debuxo a man alzada,a fotografía… mólame usar varias técnicas e materiais, como a plástica, sprays, stencils, o papel e dependendo do que vaia a facer uso unha técnica ou outra, ou varias á vez. Tamén me encanta xogar co formato da parede, é dicir, gústanme aproveitar a forma do muro ou soporte en cuestión e sacarlle chicha adaptando a idea ao muro, buscando soportes interesantes, encántanme as cousas con volume para pintar.
E xa de paso contéstoche á pregunta! (Risas). Realmente foi todo a un tempo, cando topei co hip hop foi unha explosión en min e facía graffiti e rap a partes iguais. Aínda que o debuxo e despois o graffiti é unha parte intrínseca do ser humano creo, e miña tamen claro. Polo tanto, estivo sempre ahí dende que era un enano. Dende pequeno debuxaba e pintáballe as paredes con ceras a meus país (pobres). De feito, de pequenos todos debuxamos. É cando medramos cando deixamos de debuxar, cando a nosa técnica non acada a representar o que estamos compiando da realidade. Sen embargo cando es un neno súdacha completamente e desfrutas do proceso de facelo, porque é divertido! Ésto é algo que lle pasa a moita xente e que ilustra moi ben a pouca importancia que se lles da ás materias artísticas nos sistemas educativos.
Ademáis, teño entendido que xunto co vinilo e mailo CD a compra tamén inclúe un fanzine coas túas ilustracións, unha por cada tema…
Si, así é. Ainda que en realidade cada imaxe é unha mestura entre deseño, fotografía e ilustracións. Todo feito e remexido por min coa intención de comunicar ou complementar con imaxes o que di cada canción. Que era algo que me apetecía moito facer… O disco é unha edición limitada de 300 copias e estámolo vendendo nun pack especial que inclúe Vinilo 12”, CD, o Fanzine que ten 16 páxinas e o tamaño do vinilo (32 x 32 cm), e un código de descarga do disco en dixital para que o baixes directamente no teu chintófono persoal.. Está todo pensado! Apurade que se acaban!!
Moitos din que as películas dobradas ao galego teñen un toque especial. Consideras que ocurre o mesmo co rap?
Non. A dobraxe é un sinsentido en si mesma. E o rap non é ficción mal dobrada.
Son cousas distintas.
www.sokram.org
