VIAXANDO A ILLAS REMOTAS.

Descubrín unha marabilla: o Atlas de islas remotas de Judith Schalansky (Nórdica Libros). É un compendio de paraxes perdidos, pequenas illas que semellan burlar os lindes das cartas topográficas. Lugares nos que sucederon cousas máxicas e terribles, naufraxios, experimentos con armamento nuclear, erupcións volcánicas, decenas de historias nestes microespazos. A autora do libro cóntao dende a emoción histórica e a paixón do descubrimento, cun ton totalmente herdeiro dun espírito romántico que en (casi) todos habita e que nos fai vibrar a pel con calquera sinal do exótico. Esta obra é, de feito, o acompañante perfecto para esas persoas embebidas pola fantasía dunha exploración Nilo abaixo con Indiana Jones, se simplificamos (e ironizamos) bastante a cousa.

Este libro non é unha guía turística, é en sí mesmo unha viaxe. Pasando as follas vaise catando a terra citada, e cada unha dende unha ollada diferente. Coñecéndoas desconectamos, porque miramos alí onde non chega Ryanair; aínda que tampouco se trata dunha promesa do salvaxe ó estilo Gauguin en Tahití. Estas illas están baixo o radar (e acaso existe algo que non esté?) pero a súa natureza de pequenas dimensións, históricas e topográficas, as converte en imperceptibles para o noso ollo global. Desconectamos con elas porque nos sentimos, por intres, como exploradores das curiosidades do mundo. Quizais xa non teña sentido ansiar hoxe en día grandes tesouros de Oriente, nin bosques intransitables, xa temos ben sabido o conto da natureza humanizada e o puro inexistente, pero igualmente atopamos a xenialidade nas pequenas historias, como ben soubo Eduardo Galeano. Entre debuxos que reproducen as illas e os textos amañece en nós a paixón do sinxelo. Avívase con este libro o sinxelo pracer da curiosidade e atopamos alí, neste soñar, o noso sentido, nese confluír de paisaxes.

Afeitos a aspirar a grandes metas, a embarcarnos en proxeccións remotas, ata a chegar a frustrarse por non viaxar por todo o globo, a correr carreiras sen relevos, somos unha xeración que vive nun presente demasiado pensante nun futuro que se nos queda xigante. E, ás veces, entre tantos delirios de grandeza dáste de conta de que a ilusión non está no destino, senón que che colle no camiño e, sobre todo, ven da man das cousas pequenas, como estas illas, como este libro.

 

 

Lucía Alcaina Romaní

Lucía Alcaina Romaní (Muxía, A Coruña). Graduada en Historia da Arte (Universidade de Santiago de Compostela) e co Máster en Estudios Avanzados en Historia da Arte (Universitat de Barcelona).

Deja un comentario